Κάθε φθινόπωρο, καθώς ξεκινά η περίοδος της ελαιοσυγκομιδής, το ίδιο πρόβλημα επανέρχεται με ένταση: η έλλειψη εργατών γης. Οι παραγωγοί σε πολλές περιοχές της Ελλάδας βρίσκονται αντιμέτωποι με τη δυσκολία να βρουν άτομα πρόθυμα και ικανά να εργαστούν στα χωράφια, γεγονός που καθυστερεί τη συγκομιδή και αυξάνει το κόστος παραγωγής. Παρά τις προσπάθειες των αγροτών να προσφέρουν καλύτερες συνθήκες και υψηλότερες αμοιβές, η έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού παραμένει έντονη. Οι γραφειοκρατικές διαδικασίες για την απασχόληση αλλοδαπών εργατών, η γήρανση του αγροτικού πληθυσμού και η απομάκρυνση των νέων από τη γη έχουν δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο, το οποίο απειλεί ακόμη και τη βιωσιμότητα της ελαιοπαραγωγής σε ορισμένες περιοχές.
Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο, αλλά κάθε χρόνο γίνεται πιο οξύ. Οι καθυστερήσεις στη συγκομιδή οδηγούν σε υποβάθμιση της ποιότητας του ελαιολάδου, ενώ οι αυξημένες δαπάνες για τα μεροκάματα μειώνουν το ήδη περιορισμένο εισόδημα των παραγωγών. Σε πολλές περιπτώσεις, αγρότες αναγκάζονται να αφήσουν ελαιόδεντρα αμάζευτα, αφού το κόστος συγκομιδής υπερβαίνει το όφελος από την πώληση του προϊόντος. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, καθίσταται επιτακτική η ανάγκη για αναπροσανατολισμό του τρόπου παραγωγής και συγκομιδής.
Το μέλλον φαίνεται να δείχνει προς την κατεύθυνση της μηχανικής συγκομιδής. Ήδη αρκετοί παραγωγοί επενδύουν σε νέας γενιάς μηχανήματα, τα οποία επιτρέπουν την ταχύτερη και αποδοτικότερη συλλογή του καρπού, μειώνοντας σημαντικά την εξάρτηση από το ανθρώπινο δυναμικό. Αν και το αρχικό κόστος επένδυσης είναι υψηλό, μακροπρόθεσμα προσφέρει σταθερότητα, αποτελεσματικότητα και μεγαλύτερη ασφάλεια για την παραγωγή. Η τεχνολογία μπορεί να αποτελέσει τη λύση σε ένα πρόβλημα που φαίνεται να επιδεινώνεται χρόνο με τον χρόνο, εξασφαλίζοντας έτσι τη συνέχεια της ελληνικής ελαιοκαλλιέργειας μέσα σε ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον.
Το μέλλον, λοιπόν, ανήκει στις μηχανές.
