Η καταπληκτική επίδοση των αρχαίων Ελλήνων στις τέχνες, τα γράμματα και την φιλοσοφία ίσως δεν άφηνε διαθέσιμο χρόνο για ασχολίες κηποτεχνικές.
Έτσι η προσφορά τους στην κηποτεχνία και αρχιτεκτονική του τοπίου χαρακτηρίζεται από όλους τους μελετητές ως περιορισμένη.
Πρίν ακόμη αρχίσουν οι πρώτες επαφές με άλλους λαούς οι πρώτοι κήποι αποτελόντουσαν από οπωρώνες, λαχανόκηπους και αμπέλια, πράγμα που αποδεικνύεται από την Ομηρική περιγραφή των κήπων του Λαέρτη και του Αλκίνοου.
Μετά το 600 π.Χ αρχίζει η κατασκευή περισσότερο καλαίσθητων κήπων στην Αθήνα,Κω,Ρόδο,Έφεσο και αλλού.
Οι κήποι αυτοί ομοιάζουν με τούς Αιγηπτιακούς και Περσικούς λόγω της στενότερης επαφής και ανταλλαγής ιδεών,βρίσκονταν συνήθως σε μικρές αυλές πού έγιναν πρόπτυπο για τα κατοπινά ρωμαϊκά περιστύλια μέσα στα σπίτια των πόλεων.
Εκτός από διάφορες κατασκευές (κίονες, αγάλματα, δεξαμενές) οι κήποι περιείχαν εξωτικά φυτά από ξένες χώρες.
Στην εποχή του Περικλή δημιουργούνται στην Αθήνα και οι πρώτοι δημόσοι κήποι που αποτελούσαν την αρχή τών σημερινών πάρκων (Ακαδημία, λύκειο, Κολωνός κ.α).
Γενικά η βοτανική και η κηποτεχνία στην Αρχαία Ελλάδα ήταν στενά συνδεδεμένη με τηυ θρυσκευτική λατρεία.Κάθε Θεός είχε αφιερωμένο ένα δέντρο σ΄ αυτόν και το θεωρούσαν ιερό.
Το Πεύκο στον Πάνα, η Δρυς στον Δία, η Οξιά στον Ηρακλή,το Πουρνάρι και η Παπαρούνα στον Άρη,Το Έλατο και ο Κισσός στον Βάκχο, η Ελιά στην Αθηνά,η Μυρτιά και η τριανραφυλλιά στην Αφροδίτη και η Μέντα στον Πλούτωνα.
Η ίδια θρυσκευτική σημασία δημιούργησε τους <<κήπους του Άδωνη>> που μόνο κατ΄ όνομα ΄ήταν κήποι, γιατί στην πραγματικότητα ήταν μεγάλα φυτοδοχεία γεμάτα με έδαφος στα οποία έσπερναν βρώμη, κριθάρι και λαχανικά για να γιορτάσουν την επιστροφή του Άδωνη την Άνοιξη.
Η προσφορά των Αρχαίων Ελλήνων είναι αναμφισβήτητα μεγάλη στην Βοτανική και ειδικά στην γνώση των φαρμακευτικών και αρωματικών φυτών.Αρχίζει με τον πατέρα της φυσικής ιστορίας τον Αριστοτέλη και συνεχίζει με τον μαθητή του τον Θεόφραστο, συγγραφέας της Ιστορίας Φυτών, τον Γαληνό,τον Ασκληπιό και τον Διοσκουρίδη τον πρώτο μ.Χ αιώνα.
Η παρασκευή των αρωμάτων εξάλλου πήρε τεράστιες διαστάσεις σε σημείο να παρασκευάζονταο αρώματα με 30 ή περισσότερα συστατικά.
Μπορεί γενικά να διατυπωθεί η άποψη ότι το ελληνικό τοπίο έμεινε ανόθευτο από ανθρώπινες επιδράσεις και μαζί με την πιο θαυμαστή ανάπτυξη της Ελληνικής σκέψης βοήθησε να τεθούν οι αρχές της πολεοδομίας και Αρχιτεκτονικής για τις οποίες έμειναν περισσότερο γνωστοί οι Αρχαίοι Έλληνες στον χώρο των επιστημών και των τεχνών.